نسبت تعریف شده سیگنال به نویز :
نسبت سیگنال به نویز در واقع قدرت سیگنال را در سطحی مشخص، با سطحی از قدرت نویز مقایسه می کند. معمولا این فاکتور را، معیاری برای اندازه گیری دسی بل (dB ) می دانند. اصولا مقادیر بالا نشانه بهتری خواهند بود. بدین معنا که اطلاعات بیشتر و مفید تری (سیگنال ها) ، به نسبت دیتا های ناخواسته (نویزها) در اختیار داریم.
به عنوان مثال، اگر قطعه ای صوتی یک نسبت سیگنال به نویز با مرتبه ای از 100 dB را نشان دهد، در واقع بیان می کند که سطح سیگنال های صوتی 100 dB بالاتر از سطح نویز می باشد. مسلما نسبتی با مرتبه 100 dB به طور قابل توجهی ، بهتر از نسبتی با مرتبه 70 dB یا کمتر خواهد بود.
برای آنکه تصور بهتری ازنسبت تعریف شده سیگنال به نویزداشته باشید، فرض کنید در آشپزخانه ای که دارای یخچال فریزری پر سر و صدا است، با یک نفر صحبت می کنید. همچنین فرض کنید که این یخچال فریزر ، در راستای سرد نگه داشتن مواد غذایی داخلش، 50 dB صدایی که اینجا دقیقا نقش نویز را دارد، ایجاد می کند.
حال اگر طرف مقابل شما با صدایی از 30 dB در گوش شما صحبت کند (سیگنال ها) ، قطعا کلمه ای از حرف هایش را متوجه نخواهید شد. چرا که صدای نویز با قدرت بیشتر، در فضا غالب است. پس از او می خواهید تا بلند تر صحبت کند. اما حتی با 60 dB از صدا هم باز در واضح شنیدن دچار مشکل خواهید شد.
صحبت کردن با صدایی در اندازه 90 dB بیشتر به داد زدن تشابه دارد، اما در هر حال باعث می شود تا کلمات در آن فضا به وضوح شنیده شوند. این همان ایده ای است که پشت تعریف مقایسه ی قدرت سیگنال در سطحی مشخص،با سطحی از قدرت نویز وجود دارد.